..*~~~~~~~*..

مرد تنهای میانسال که به خوبی و خوشی در خانه‌اش زندگی می‌کرد، یک روز بعدازظهر مثل هرروز از سر کار به خانه‌اش می‌رفت که یک‌مرتبه یک کتاب تقریباً ۲۰ برگ جلوی در خانه پیدا می‌کند
مرد سواد درست و حسابی نداشت و فقط کلمات ساده را می‌توانست بخواند، اما وسوسه می‌شود که کتاب را بردارد
وقتی کتاب را باز می‌کند و نوشته‌هایی را می‌بیند که به زبان فارسی نیستند و نمی‌تواند آنها را بخواند، حدس می‌زند که این قرآن است و گناه دارد که روی زمین باشد، پس آن را به خانه‌اش می‌برد
وقتی توی خانه دوباره کتاب را باز می‌کند؛ یک صفحه می‌آید که بزرگ نوشته:

برگردون

مرد کتاب را می‌بندد. فکر می‌کند خیالاتی شده یا شاید، چون دارد پیر می‌شود، چشمانش ضعیف شده‌اند. سپس، چون انگشتش را لای کتاب گذاشته و همان صفحه را نگه داشته بود، دوباره همان صفحه که کلمه

برگردون

نوشته بود را می‌آورد که می‌بیند هنوز هست، رنگ نوشته قرمز شده و به علاوه یک تار موی دراز هم در همان صفحه وجود دارد.
مرد که کم‌کم دارد می‌ترسد، به تار مو دست نمی‌زند و به صفحه بعدی که می‌رود، می‌بیند که نوشته:

تار موی منو از این کتاب دور کن دورکن دورکن

مرد میانسال کتاب را روی تلویزیون می‌گذارد و می‌گوید: «این دیگه چه مسخره بازی‌ایه!» بعد با خودش می‌گوید: «شاید به خاطر خستگی کاره یا بخاطر سوزش چشمامه، بهتره برم بخوابم.»
مرد می‌خوابد. بلند که می‌شود، می‌بیند که هوا در حال تاریک شدن است. می‌رود دست و صورتش را شسته و وضو بگیرد تا نماز مغرب و عشا را بخواند
وقتی از اتاق خواب به هال می‌آید، یک نگاه هم به در هال می‌اندازد و یک‌هو می‌بیند که در ورودی ساختمان باز است و یک زن با یک چادر سفید پاک جلوی در هال ایستاده و تکان نمی‌خورد. مرد جلوتر می‌رود و می‌گوید: «خانم شما اینجا چیکار می‌کنید؟ شما کی هستید؟» زن هیچ جوابی نمی‌دهد. مرد هرچیز دیگری می‌گوید، هر اِهِن و اوهونی می‌کند و هرکاری می‌کند، زن نمی‌رود و عکس‌العملی نشان نمی‌دهد.

با خودش می‌گوید: «چیکارکنم خدایا؟ اگه به پلیس زنگ بزنم همه همسایه‌ها و اهل محل حرف درمیارن و هزار جور حرف و حدیث پشت سرم میگن و میگن این زن چرا تو خونه این همه آدم توی خونه اون رفته؟ من که کاری به کارش ندارم اونم یک زنه چیکار می‌تونه بکنه؟ اصلاً شاید جا و پناهی نداره اومده امشب رو توی خونه من بگذرونه! و خجالت کشیده داخل خونه بشه پس جلوی در هال وایستاده!»

بعد در ساختمان را می‌بندد و قفل می‌کند و هرچه به زن می‌گوید حداقل بیا روی مبل بنشین، زن هیچ توجهی نمی‌کند. مرد هم نمازش را می‌خواند و شام می‌خورد و نوبت به خواب می‌رسد. می‌رود که بخوابد. چراغ‌ها را خاموش می‌کند. بعد نصف بدنش را زیر پتو می‌کند. چشم‌هایش باز است و خوابش نمی‌برد.
همینطوری که چشم‌هایش باز است، می‌بیند که یک سایه سیاه تاریک نزدیکش می‌شود و متوجه می‌شود که همان زن جلوی در است. زن چادرش را یک گوشه پرت می‌کند و مو‌های دراز زرد و ژولیده‌اش با یک لباس پاره پاره و با چشم‌های قرمز و صورت سوخته‌اش به مرد نگاه می‌کند.

زن ناگهان روی سر مرد می‌پرد و به شدت گلوی مرد را فشار می‌دهد و می‌گوید: «بهت گفتم کتاب رو برگردونی سرجاش، تو گوش نکردی. بهت گفتم تار مو رو از کتاب دور کنی، ولی تو اعتنایی نکردی. اصلاً چرا کتاب رو برداشتی؟ دوست من اونجا خودشو آتیش زده و این کتاب باید اونجا باشه. فردا اول وقت کتاب رو برمی‌گردونی سرجاش و تار موی منو از اون کتاب دور می‌کنی.»

مرد که درحال خفه شدن است، به نشانه تأیید سرش را پایین پایین می‌کند و زن هم گردنش او را رها می‌کند.
زن در حال رفتن است که مرد از پشت سرش می‌گوید: «اصلاً این موضوع که برای تو اینقدر مهمه چرا خودت کتاب را نمی‌بری و تار موت رو از کتاب دور نمی‌کنی؟» زن سریع برمی‌گردد و درحالی‌که چشم‌های قرمزش در حال جوشیدن است، می‌گوید: «من توانایی نزدیک شدن به اون کتاب رو ندارم احمق!» و چادرش را برمی‌دارد و می‌رود. مرد نگاهش به پا‌های زن که می‌افتد، می‌بیند که پا نیست و سم خر است

زن به در ساختمان که می‌رسد مرد می‌گوید: «در قفله صبر کن من...» یک‌مرتبه می‌بیند که زن از در رد می‌شود. مرد حیرت‌زده می‌ماند و با ترس و لرز می‌خوابد

فردا صبح اول وقت همان کار‌هایی را که زن گفته، انجام می‌دهد و به زندگی آرام سابقش دست پیدا می‌کند و از این بابت خیلی خوشحال است؛ و بد به حال کسی که غافلانه آن کتاب را
....

مليحه عکس مریم هم کلاسیاش٬ را آورده بود تا به داداش محمدم نشان بدهد

چند وقتی میشد که مریم را برای او در نظر گرفته بودند

البته همه میدانستم محمد قبلا مریم را دیده ؛ اما خودش برای اینکه نشان دهد چقدر آدم چشم پاکی است طوری وانمود میکرد که انگار تا به حال او را ندیده یا لااقل راجع به قيافه الانش چيزی نمیداند

برای همين٬ مليحه مامور شده بود عکس مریم را بياورد

محمد هنوز به خانه نيامده بود و مليحه ٬ که طاقت نداشت٬ عکس را به مامان ، بیبی و حتی به من نشان داد

خودش هم توی عکس کنار مریم ایستاده بود

بیبی گفت

این همه مَيرم َميرم ِمگی٬ همينه؟

بله مگه بده؟ دختر آقا براته. ِمشه نوه مرحوم حاج صفر علی

نوه همون صفر پالون دوز خودمان دیگه؛ ها؟ این که خيلی شلختهیه. نگا کتاباشِ چطوری گرفته

مليحه که عصبانی شده بود گفت

بی بی اونی که کتاب دستشه منم٬ نه مریم

دیگه بابابزرگشم این طوری صدا نکن ناراحت ِمشن

مامان هم در تکميل حرف مليحه ٬ ادامه داد

پالان دوزی که عيب نيست تازه خود آقا برات ٬ از وقتی که آمده شهر ٬ توی خياطی شاگردی مکنه و لباس و شلوار داماد مدوزه

بی بی گفت

کبری جان ٬ پس زیاد با پالان دوزی فرقی نمی کنه

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

در بخش دیگری از این رمان با عنوان « قدم نو رسيده » می خوانيم

 

نمی دانم زینب خانم قصد تحقير مليحه را داشت یا نه

وقتی درباره شباهت بچه با او گفت
مليحه جان واقعا راست ک مگن بچه به عمه مره.ببين ...دماغش عين دماغ خودته ها

مليحه چيزی نگفت .بی بی سوال مورد علاقه اش را پرسيد

ميرم جان ٬اسمش را چی مخواین بذارین؟

مطمئنا بی بی قصد داشت با جملات بعدی نظر خودش را درباره اسم دیگران تحميل کند

اما با گریه بچه مریم فرصت نکرد به بی بی پاسخ بدهد . فکر می کنم می خواست به او شير بدهد؛چون در اتاق را بستند

آقا برات لباسهایی را که خودش برای بچه دوخته بود به بقيه نشان داد . و می گفت٬ به عشق بچه مریم چند روز برای دوختن آنها وقت گذاشته است

برای اولين بار آقاجان از کار آقا برات ابراز رضایت کرد ، وقتی آقا برات با چای برگشت و از من پرسيد

خب محسن جان چه احساسی داری ؟

خوشحالم... همهش ميترسيدم بچه دختر بشه و من دایی بشم
ولی شانس آوردم که پسر شد و عمو شدم

همه خندیدند ، وقتی دیدم توانستهام بقيه را بخندانم٬ سعی کردم نطقم را ادامه دهم

ولی اگه الان خود داداش محمدم اینجا بود٬ بيشتر خوشحال بودم

از این جمله هم همه استقبال کردند . حتی٬ به رغم اینکه فکر می کردم فضا را احساسی میکند ٬ کلمه «بيشتر» لبخند بر لبها آورد

ماشاء الله چه بچه فهميدهای شده

ها٬ الان دیگه بزرگ شده .... گذشت آن زمانی که هيچی نمیفهميد

تعریف و تمجيدها همچنان ادامه داشت

من هم که مثل خر داشتم کيف میکردم و بلبل شده بودم سعی کردم ميخ آخر را بکوبم

اصلا احساس مکنم روح داداش محمد اینجایه و داره ما رو میبينه

برخلاف جملات قبلی٬ این جمله علاوه بر اینکه موجب ترکيدن بغض همه شد٬ عتاب آقاجان را هم در پی داشت

بچه اخمق... زبانت گاز بگير ! هنوز که هيچی معلوم نيست که.... من مدانم که محمد هنوز زندیه و شهيد نشده

با این حرف من حتی صدای گریه بچه هم در امد . مامان با عصبانيت گفت

ببين طفلکی ر به گریه انداختی

 

اون که الان هيچی نمفهمه که

 

از تو که بيشتر مفهمه که

وقتی به خانه خودمان برگشتيم ٬ مليحه و مامان و بی بی انگار با من قهرکرده بودند

آقا جان هم تحویلم نمی گرفت

 

♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪

رمان آبنبات هلدار

مهرداد صادقی